To dzielnica północno - wschodnia. Powstała z małej wsi założonej w XV w. Jak pisał Mikołaj Salomon, początkowo była to wieś niezamieszkała, dopiero przechodząc w posiadanie kolejnych właścicieli zyskiwała mieszkańców i nowe zabudowania.
Jednym z najsłynniejszych posiadaczy Dąbrówki był Jakub Czarnkowski zwany Celarym, który nabył ją za 7 tysięcy złotych polskich w 1667 r. Na mapach z XVII w. wieś określana jest jako Dąbrówka – Celary. Stopniowo wieś zapełniała się mieszkańcami, powstał młyn wodny, kuźnie, działało trzech tkaczy i stolarnia.
W XIX w. przechodziła kolejno we władanie m.in. Mieroszewskich a potem Wincklerów. Swój rozkwit Dąbrówka zawdzięcza rozwijającemu się na tych terenach przemysłowi. Połączono ją siecią dróg oraz torami kolejowymi z Bogucicami, Bytomiem Burowcem i Szopienicami. Kopalnie Georg i Abendstern, huty Paul i Walter- Croneck nie tylko nadawały jej znaczenia strategicznego gospodarczo, ale i przyciągały osiedlających się tu robotników. Często przybywali oni z Prus.
Kiedy uruchomiono jeszcze Fabryke Bieli Cynkowej Germania liczba ludności skoczyła do 2171 mieszkańców. Wybudowano pierwszą czteroklasową szkołę powszechną.Ponieważ tak liczna osada potrzebowała osobnej administracji na początku XIX w. wzniesiono Ratusz i neobarokowy kościół pod wezwaniem Św. Antoniego.
Mieszkańcy Dąbrówki wnieśli wielki wkład w walce o polskość Śląska. Tutaj mieścił się sztab dowódczy II Powstania Śląskiego.
Po II wojnie światowej Dąbrówka przyłączona została do Szopienic a w 1960 r. wraz z Szopienicami do Katowic.
Dziś w tej dzielnicy zobaczyć można m.in. pomnik Powstańców Śląskich i zasłużonych obywateli Dąbrówki zamordowanych w więzieniach i obozach śmierci podczas II wojny światowej, ścianę pamięci poświęconą pisarce Zofii Kossak, grób zbiorowy mieszkańców Dąbrówki Małej poległych podczas II wojny światowej.